Ο κίνδυνος στην Κύπρο δεν είναι τόσο η «διχοτόμηση», όπως ήταν στις δεκαετίες του 1964 και 1974. Ο αληθινός κίνδυνος είναι η οριστική κατάργηση του δημοκρατικού χαρακτήρα, της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας του κυπριακού κράτους, εν ονόματι μιας δήθεν επανένωσης, όπως παρολίγον να συμβεί το 2004 με το υποστηριχθέν φανατικά από τους Αγγλοαμερικανούς και το εγχώριο κατεστημένο σχέδιο Ανάν.
Διδακτικό γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται ειδικά στη Κύπρο του σήμερα....
Ο Κύπριος Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης, υπερβαίνοντας και αυτό το ιστορικό ρεκόρ της απάτης ΓΑΠ («Λεφτά υπάρχουν»), έδωσε την περασμένη άνοιξη καίριο πλήγμα στο κράτος του επιτρέποντας ένα κούρεμα καταθέσεων, που είχε αποκλείσει κατηγορηματικά πριν και μετά την εκλογή του και υπογράφοντας στη συνέχεια μια δανειακή σύμβαση που υπονομεύει την κυριαρχία, ανεξαρτησία και δημοκρατία στην Κύπρο. Μετά έδωσε τη κρατική περιουσία και ημικρατικούς οργανισμούς σε ξένους και φίλους του σε τιμή 1/10 της πραγματικής τους αξίας, εκχωρώντας ταυτόχρονα τη κρατική ασφάλεια σε ξένα χεριά αφού η Ε.Φ. βασίζεται στις υπηρεσίες των τριών ημικρατικών οργανισμών που θα δοθούν στους ξένους υπό τις υποδείξεις της τρόικας. Την στιγμή που και οι τρεις αυτοί οργανισμοί έδιναν στο κράτος 200 εκκ. Ευρώ ως μέρισμα κάθε χρόνο. Και ο στόχος των τροκανών είναι ξεκάθαρος η νέα μαύρη τρύπα που θα δημιουργηθεί να φορτωθεί και αυτή στους άμοιρους πολίτες που σιγά σιγά υπό το βάρος της οικονομικής δυσκολίας είτε θα μειώνουν τον αριθμό των γενέσεων είτε θα εγκαταλείπουν τη χώρα αφήνοντας την σε ξένα χέρια έτοιμη να λεηλατηθεί πιο εύκολα.......
Τώρα, ο «’Αδης», όπως τον αποκαλούν οι πιο μαχητικοί επικριτές του, δίκην «Υπερεφιάλτη», ολοκληρώνει το κακό επαναφέροντας τις πρόνοιες του σχεδίου Ανάν, που δεσμεύτηκε να μην κάνει, μέσω ενός «κοινού ανακοινωθέντος» που ετοιμάζεται να υπογράψει από κοινού με τον ηγέτη των Τουρκοκυπρίων κ. ‘Ερογλου. ‘Εχουμε, φαίνεται, βαλθεί ως ‘Ελληνες, να ξεπεράσουμε κάθε παγκόσμιο ρεκόρ υποτέλειας! Τέτοιου είδους σχέδια κινδυνεύουν όχι να λύσουν, αλλά να ξανανοίξουν στην πραγματικότητα το «παγωμένο» σήμερα κυπριακό, υπό πολύ δυσμενέστερες συνθήκες, δημιουργώντας όρους νέας «Βοσνίας» στο νησί, αν κάτι τέτοιο χρειασθεί στον διεθνή παράγοντα. Σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, η στέρηση των Ελληνοκυπρίων από το κράτος τους θα συμβάλλει πιθανότατα στη μετανάστευση όσων τουλάχιστο μπορούν να φύγουν, θα οδηγηθούμε σταδιακά σε μια «Κύπρο χωρίς ‘Ελληνες», όπου άλλωστε οδηγούμεθα και με οικονομικά μέσα.