Αυτά έλεγε ο Νεοκλης Σαρρης τη Δεκαετία του 90.
Προφήτης;Οχι έζησε τους Τούρκους και τους μελέτησε μια ζωή.Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνεις όταν έχεις απέναντι έναν αντίπαλο είναι να νομίζεις ότι τον ξέρεις, ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέρεις την τύφλα σου.
Ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία είναι και Η τέχνη του πολέμου, ενός Κινέζου στρατηγού ονόματι Σουν Τζου. Πρόκειται για ένα βιβλίο μερικών δεκάδων σελίδων που κρύβει μέσα του όλα όσα έμαθε ο τύπος αυτός πολεμώντας. Αν λοιπόν έπρεπε να ξεδιαλέξω μόνο μια από τις δεκάδες «σοφίες» που κρύβει μέσα του αυτό το βιβλιαράκι, αυτή θα ήταν τούτη: «γνώριζε τον εχθρό σου». Ή, όπως το λέει ο ίδιος ο Κινέζος σοφός «Αν ξέρεις τον εχθρό σου και γνωρίζεις τον εαυτό σου, μη τον φοβάσαι, θα νικήσεις σε εκατό μάχες».
Τώρα, δώσε βάση: Η ατάκα αυτή δεν ισχύει μόνο στα πεδία των μαχών αλλά σε κάθε φάση της ζωής σου -ειδικότερα δε, στη δουλειά σου, ακόμη και αν δεν είσαι του «κλάδου» μου. Το «ζουμί» είναι ότι πάντα πρέπει να ξέρεις πιο πολλά πράγματα για τον «εχθρό» σε σχέση με αυτά που γνωρίζει εκείνος για σένα -κι αυτό επειδή μόνο έτσι θα μπορείς να ελπίζεις στην τελική νίκη. Πώς το καταφέρνεις αυτό; Λαμβάνοντας υπόψη και εφαρμόζοντας τα ακόλουθα:
Αναγνώρισε γιατί είναι ο εχθρός σου
Πριν απ' οτιδήποτε, σκέψου και φιλοσόφησε το εξής: για ποιον λόγο ο τύπος που σου έχει μπει στο μάτι είναι εχθρός σου; Ή, για να το θέσω διαφορετικά, τί είναι αυτό που τον καθιστά επικίνδυνο για τα συμφέροντά σου;
Αν η κουβέντα γίνεται για τον χώρο που βγάζεις το μεροκάματο και ειδικότερα για την εταιρεία που δουλεύεις, κάποιος μπορεί να λογίζεται «εχθρός» σου για πολλούς και διάφορους λόγους -για παράδειγμα, επειδή έχει το συνήθειο να καρπώνεται τις ιδέες σου και να τις παρουσιάζει για δικές του, επειδή είναι ανίκανος και αφήνει τον πισινό σου εκτεθειμένο σε ανθρώπους που δεν πρέπει, επειδή εν τέλει είναι καλύτερα δικτυωμένος από εσένα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
ας υποθέσουμε ότι ο εχθρός είναι ένας τυπάς γεμάτος αυτοπεποίθηση, με τα κατάλληλα κονέ και αρκούντως καταφερτζής και καπάτσος. Σε αυτή την περίπτωση, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να μιλήσεις με αυτούς που εμπιστεύεσαι και να μαζέψεις όσο το δυνατό περισσότερη πληροφορία μπορείς για τον οχτρό και το «δίκτυό» του -τους κοντινούς του ανθρώπους δηλαδή, αυτούς που εμπιστεύεται στα δύσκολα και οι οποίοι, ενδεχομένως, καλύπτουν τον κ#λο του στα ζόρια καθώς επίσης και τις «κουτσουκέλες» του. Βλέπεις, το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνεις όταν έχεις απέναντι έναν αντίπαλο «βασταγερό» είναι να νομίζεις ότι τον ξέρεις απόξω και ανακατωτά ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέρεις την τύφλα σου. Για να μάθεις ακόμη περισσότερα πράγματα για το τί παίζει με τον λεγάμενο, πιάσε το πίτσι-πίτσι με τους συναδέλφους που πιστεύεις ότι ξέρουν πράγματα. Κάνε κανά χατηράκι, γίνε λίγο πιο φιλικός μαζί τους και, στην τελική, βγάλε τους έξω για κανά φαγητό ή για κανά ποτάκι. Αν πάλι σκέφτεσαι τα «γκαφρά», θυμήσου το εξής: κάποια στόματα είναι και σαν κάποια γυναικεία πόδια -ανοίγουν μόνο αν προηγουμένως έχει ανοίξει και η πορτοφόλα.
Κράτα τις αποστάσεις
Καθώς μαζεύεις πληροφορία και μαθαίνεις πραγματάκια για τον αντίπαλο, πρόσεξε κάτι πολύ βασικό: να μην σε πάρει πρέφα ενώ κάνεις την έρευνά σου. Και δεν θέλεις να σε πάρει πρέφα για δύο λόγους: τόσο γιατί η «κατασκοπεία» σου μπορεί να τον κάνει να λάβει μέτρα και να αρχίσει να φυλάγεται, όσο επειδή αυτή μπορεί να σταθεί η αφορμή για να σου κηρύξει τον πόλεμο στα ίσα -και αυτό το τελευταίο δεν το θες, ειδικά αν δεν έχεις προλάβει να κάνεις τα κουμάντα σου και είσαι εντελώς «ξεβράκωτος» απέναντί του.
Θυμήσου: Αν ο μόρτης είναι όντως εχθρός σου, το πιο πιθανό είναι ότι και εσύ είσαι δικός του, πράγμα που σημαίνει ότι για να μην έχεις ντράβαλα, θα πρέπει να τηρείς κάποιες «αποστάσεις ασφαλείας» ενώ «σκαλίζεις» -σαν να οδηγείς στην Εθνική ένα πράγμα.
«Κράτα τους φίλους σου κοντά και τους εχθρούς σου κοντύτερα» λέει ο λαός και έχει χίλια δίκια. Ο μόνος τρόπος για να μάθεις τον εχθρό και όλα αυτά που τον κάνουν αυτό που είναι -δηλαδή, τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία του- είναι με το να τον έχεις κοντά. Τόσο κοντά που να αρχίσει να σε νιώθει φιλαράκι καρδιακό και, ιδανικά, να αρχίσει να σου «ανοίγεται» μοναχός του.
Επιπροσθέτως, βάλε στην κούτρα σου και το εξής: όπως έλεγα και νωρίτερα, η αντιπάθεια και η εχθρότητα συνήθως είναι δρόμος διπλής κατεύθυνσης -για να στο κάνω λιανά, αν δεν γουστάρεις τα μούτρα κάποιου ή τον θεωρείς εχθρό πάνω στη μπίζνα, το πιο πιθανό είναι και αυτός να τρέφει ανάλογα συναισθήματα για την πάρτη σου. Ο καλύτερος τρόπος για να μπανίσεις τί τρέχει με δαύτον είναι πουλώντας κολλητιλίκι σε αυτόν και τους παρατρεχάμενούς του.
Ξέρω, κάποια από τα παραπάνω μπορεί να σε ζορίσουν λιγουλάκι, όμως στο φινάλε της γραφής δεν έχεις και πολλές επιλογές. Σίγουρα ο πόλεμος πρέπει να είναι πάντα η τελευταία λύση, τόσο γιατί έχει το ρίσκο της ήττας, όσο και επειδή «λερώνει». Αν παρόλα αυτά θες ντε και καλά να «πολεμήσεις» (και, ως εκ τούτου, να ρισκάρεις και να «λερωθείς»), μάλλον θα θες και να κερδίσεις. Για να κερδίσεις, όμως, οφείλεις να γνωρίζεις απ' έξω κι ανακατωτά τον αντίπαλο σου και να έχεις προετοιμαστεί καταλλήλως γι 'αυτόν. Στην τελική, μην ξεχνάς το εξής πολύ βασικό: Άλλο «αντρειωμένος» και άλλο μ@λ@κ@ς. Ciao.
